Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Spośród cyjanożelazinów sole litowców i berylowców są rozpuszczalne w wodzie, natomiast z metalami ciężkimi kwas cyjanożela- zawy tworzy sole przeważnie trudno rozpuszczalne. Bardzo charakte- oraz cyjanożelazin żelazowy, Fe”1 [Fen(CN)i]:. Ta ostatnia sól tworzy rystyczne są ciemnobrunatny cyjanożelazin miedziowy, Cu2[Fe(CN)|!] nierozpuszczalny w wodzie osad barwy ciemnobłękitnej, używany jako farba pod nazwą błękitu pruskiego lub berlińskiego. Jest on dość odporny na działanie kwasów, natomiast pod wpływem rozcieńczonych nawet zasad wydziela wodorotlenek żelazowy i odtwarza cyjanożelazin litowca.

Jeśli dolewać ostrożnie roztworu soli żelazowej do roztworu Kji[Fe(CN)e], wziętego w nadmiarze, powstaje cyjanożelazin potasowo- -żelazowy o przybliżonym wzorze KFein[Fe1I(CN)i!J, tworzący łatwo ciemnoniebieskie roztwory koloidowe („błękit pruski rozpuszczalny”). Zwykle obie sole powstają obok siebie w stosunku ilościowym, zależnym od warunków reakcji.

Przez działanie nadmiarem cyjanku potasowego na sól żelazową powstaje podobna do cyjanożelazinu sól zespolona o wzorze K3[Fe(CN)g], zawierająca żelazo trójwartościowe, koordynacyjnie związane z grupami cyjanowymi. Sól ta nazywana jest zwykle żelazicyjankiem (właściwa nazwa: cyjanożelazian) potasowym. Tworzy ona kryształy barwy czerwonej układu jednoskośnego, dające po rozdrobnieniu proszek pomarańczowy, który łatwo rozpuszcza się w wodzie z żółtym zabarwieniem. Cyjanożelazian można też otrzymać przez utlenienie cyjanożelazinu w roztworze kwasu solnego chlorem, nadmanganianem lub innymi środkami utleniającymi.