Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

W związkach zarówno prostych, jak i zespolonych, nikiel występuje prawie wyłącznie jako pierwiastek dwuwartościowy. Spośród związków wywodzących się od wyższych stopni utlenienia, stwierdzono jedynie tworzenie się tlenków, nie wyodrębnionych zresztą w stanie czystym. Otrzymano natomiast niektóre związki zespolone zawierające nikiel j ednowhr tościowy.

Tlenek niklawy, NiO, powstaje przez prażenie wodorotlenku, a także węglanu i azotanu niklawego jako szarozielony proszek, nierozpuszczalny w wodzie, łatwo rozpuszczalny w kwasach. Działaniem wodoru na gorąco daje się zredukować na metal.

Wodorotlenek niklawy, Ni(OH)j, strąca się w postaci obfitego bezpostaciowego osadu barwy jabłkowozielonej po dodaniu mocnej zasady do roztworu soli niklawej. Rozpuszcza się łatwo w kwasach oraz w amoniaku. Po ogrzaniu w stanie stałym do ok. 250°C traci wodę i przechodzi w tlenek. W odróżnieniu od wodorotlenków żelazawego i kobaltawego nie ulega samorzutnemu utlenieniu na powietrzu. Przez działanie w środowisku zasadowym silnymi środkami utleniającymi, jak chlorem, bromem, podchlorynami, nadtlenkiem wodoru, wodorotlenek niklawy ciemnieje wskutek przejścia niklu w wyższe stopnie utlenienia. Przyjmuje się ogólnie, że tworzy się przy tym tlenek niklowy w postaci uwodnionej, NioO nH20, choć zawartość tlenu w osadzie jest zwykle mniejsza, niż odpowiada temu wzorowi. Przez suszenie nad bezwodnym chlorkiem wapniowym daie się z niego otrzymać związek o składzie NiiCh 2H20, który podczas dalszego odwadniania oddaje nie tylko wodę, lecz również i tlen. Niektórzy autorzy przyjmują powstawanie obok NioC>3 jeszcze wyższego tlenku niklu o wzorze Ni02.