Podobnie do odpowiednich związków chloru zachowują się też czarny WJ4, a także dwubromek, WBr2, i dwujodek, W Jo. Pochodne fluorowcowe trójwartościowego wolframu znane są jedynie w postaci soli zespolonych, np. K3W2CI1).
Wolfram, podobnie jak molibden, tworzy zespolone cyjanki o wzorze M/JWfCNJg], wywodzące się od czwartego stopnia utlenienia. Atom wolframu wiąże tu koordynacyjnie 8 grup cyjanowych. Znany też jest odpowiedni kwas ośmiocyjanowolframowy, H/jWfCNjsl 6H20. Przez utlenienie nadmanganianem cyj anowolframiany przechodzą w analogiczne sole wolframu pięeiowartościowego M3[Wv(CN)g] — również z liczbą koordynacji osiem.
Znane są dwa węgliki wolframu: W2C (tt. 2750°C) i WC (tt. 2600°C rozkładem). Ten drugi używany jest do niektórych stopów szczególnie twardych (por. § 418). Karbonylek, W(CO)s otrzymuje się tak samo jak odpowiedni związek molibdenu ma on podobne własności.
Wolfram tworzy dwa siarczki, WS> i WS3. Przez wprowadzenie siarkowodoru do roztworu wolframianu, M2WO/„ atomy tlenu zostają kolejno zastąpione przez atomy siarki i powstaje czterotiowol- framian, M2WS4, z którego po zakwaszeniu wytrąca się czekoladowo- brunatny osad trójsiarczku, WS3. Osad ten ma dużą skłonność do tworzenia roztworów koloidowych. Przez rozkład termiczny (bez dostępu powietrza) powstaje z niego dwusiarczek, odpowiadający naturalnemu molibdenitowi, lecz znacznie mniej trwały.
Leave a reply