Siarczek uranylowy, U02S, powstaje po dodaniu siarczku amonowego do roztworu rozpuszczalnej soli uranylowej jako czerwono- brunatny nierozpuszczalny osad, łatwo rozpuszczający się w kwasach.
Również nierozpuszczalny w wodzie jest fosforan uranylowy, UO2HPO4, powstający jako żółty krystaliczny osad po dodaniu rozpuszczalnego fosforanu do roztworu soli uranylowej. W obecności soli amonowych powstaje fosforan uranylo-amonowy, NH/.UCBPO/,, służący do ilościowego miareczkowego oznaczania kwasu fosforowego.
Węglan uranylowy, UOaCOt, znaleziony został w przyrodzie jako bardzo rzadki minerał rutherfordyt. Osad powstający po dodaniu węglanu litowca lub amonu do roztworu soli uranylowej ma skład bardzo złożony. Jest on rozpuszczalny w nadmiarze odczynnika wskutek tworzenia się soli zespolonej o wzorze MUOCO))]. Sole takie otrzymano również i w stanie stałym, np. (NH/1)1[U02(CO3)3] 2H20. Takie zachowanie się soli uranylowych umożliwia łatwe oddzielenie ich od soli metali ziem rzadkich oraz wyodrębnienie uranu z jego rud (§ 389).
Pewne znaczenie ma też czerwonobrunatny, trudno rozpuszczalny cyjanożelazin uranylowy (UOiFefCN)«]. Trójtlenek, uranu, poddany działaniu nadtlenku wodoru, tworzy uwodniony nadtlenek o wzorze UO$ 2H20, barwy żółtej. Otrzymano także nadtlenouraniany, np. K/,(UO(i) 6H2O2. Są to jednak związki nietrwałe i niezbyt dobrze zbadane. Istnieją też wskazówki co do możliwości występowania w roztworze jonu U02: z uranem pięciowartościowym.
Leave a reply