Bromek żelazawy, FeBr2, i jodek żelazawy, FeJ2, można otrzymać przez bezpośrednie działanie fluorowcami na opiłki żelazne, wzięte w nadmiarze. W stanie uwodnionym tworzą one kryształy zielone, przy czym bromek krystalizuje z 6H20, (poniżej 45iC), jodek zaś — z 4H20.
Azotan żelazawy, Fe(N03)2, powstaje w roztworze przez działanie rozcieńczonego kwasu azotowego na żelazo w zwykłej temperaturze: – 4Fe + IOHNO3 = 4Fe(K03)2 + + 3H/).
W stanie czystym lepiej otrzymać go drogą podwójnej wymiany siarczanu żelazawego z azotanem ołowiawym, Z wody wydziela się w postaci jasnozielonych kryształów o składzie Fe(N03)2 6H20, bardzo łatwo rozpuszczalnych w wodzie. Łatwo rozkłada się przechodząc w zasadową sól żelazową.
Siarczan żelazawy, FeS04, ciężar cząst. 151,92, jest najważniejszą i najczęściej spotykaną solą żelazawą, znaną już starożytnym Grekom i Rzymianom. W stanie czystym otrzymuje się go przez rozpuszczenie żelaza w rozcieńczonym kwasie siarkowym bez dostępu powietrza. Na większą skalę wytwarza się siarczan żelazawy, poddając ułożony w stosy piryt działaniu wody i powietrza. W wyniku powstają: siarczan żelazawy i kwas siarkowy, który zobojętnia się wiórami żelaznymi: – 2FeSa + 2 H2() + 7 O, = 2FeS()4 + 2HaS04.
Tą drogą powstał też zapewne naturalny siarczan żelazawy, melan- teryt, spotykany niekiedy w niewielkich ilościach w złożach pirytów. Z roztworu wodnego siarczan żelazawy krystalizuje poniżej 56,6°C jako siedmiohydrat, znany pod potoczną nazwą witriolu żelaznego (nie- bieskawozielone kryształy układu jednoskośnego). Kryształy te łatwo rozpuszczają się w wodzie (tabl. 114).
Leave a reply