Węglan kobaltawy

Węglan kobaltawy wydziela się z nasyconego dwutlenkiem węgla roztworu soli kobaltawej po dodaniu wodorowęglanu sodowego NaHCO:i, jako krystaliczny osad barwy fiołkowej o składzie C0CO3 6H20. Przez ogrzanie w zatopionych rurach otrzymuje się węglan bezwodny izomorficzny z kalcytem. Niebieskie osady, strącające się z roztworów soli kobaltawych po dodaniu sody lub potażu, składają się z węglanów zasadowych.

Krzemian kobaltawy. Przez oziębienie stopu tlenku kobal- tawego z krzemionką i węglanem potasowym otrzymuje się szkliwo barwy ciemnoszafirowej, stanowiące pod względem chemicznym orto- krzemian potasowo-kobaltawy. Stop ten po zmieleniu służy już od dawna pod nazwą smalty jako farba do barwienia szkła i porcelany.

Proste sole, wywodzące się od kobaltu trójwartościowego (sole kobaltowe) są bardzo nieliczne. Próby otrzymania tych soli przez działanie na uwodniony tlenek kobaltowy odpowiednimi kwasami prowadzą zwykle do utworzenia soli kobaltawej z równoczesnym wydzieleniem tlenu (w przypadku kwasów tlenowych) lub fluorowca (przy użyciu kwasu fluorowcowodorowego). Stosunkowo najłatwiej dają śię otrzymać sole kobaltowe przez anodowe utlenienie soli kobaltawych podczas elektrolizy ich stężonych roztworów, zawierających nadmiar odpowiedniego kwasu, W ten sposób udało się wytworzyć fluorek kobaltowy, krystalizujący jako CoF3 3,5H20 (zielony proszek) oraz siarczan kobaltowy, wydzielający się w postaci niebieskich igiełek o składzie Co2(SO/,)3 18H20. Pod wpływem wody sole te rozkładają się z wydzieleniem uwodnionego tlenku kobaltowego lub też wolnego tlenu. Siarczan kobaltowy rozpuszcza się natomiast w rozcieńczonym H2S04. Trój wartościowość kobaltu w siarczanie kobaltowym została udowodniona ponad wszelką wątpliwość przez wytworzenie z siarczanami li- towców odpowiednich ałunów, np. KCom(S04)2 12H20, izomorficznych z ałunami innych metali trójwartościowych. Ałuny te, zabarwione na kolor niebieski, ulegają rozkładowi pod wpływem wody, podobnie jak sam siarczan kobaltowy.