Rudy siarczkowe zawierające zawsze znaczne ilości żelaza i miedzi praży się z początku dla usunięcia nadmiaru siarki (także arsenu i antymonu). Powstaje tzw. „matta”, składająca się głównie z siarczków Ni i Cu. Prażenie jej można prowadzić aż do całkowitego utlenienia siarki, a przez redukcję węglem powstałej mieszaniny tlenków otrzymać tzw. metal M o n e 1 a, czyli stop Ni (około 67°/e) z miedzią (około 30″/o), zawierający nieco Fe i Mn i mający pewne zastosowanie. Można z niego wyodrębnić główne składniki przez elektrolizę. W celu otrzymania niklu, korzystniej jest jednak przeprowadzić oddzielenie miedzi przed redukcją tlenków. Stosuje się do tego zwykle tzw. metodę oksfordzką. „Mattę”’ miedziowo- niklową stapia się w piecu szybowym z wodorosiarczkiem sodowym i koksem. Powstający stop rozdziela się na dwie warstwy. Siarczek sodowy, utworzony przez redukcję wodorosiarczanu koksem, tworzy z siarczkiem miedzi warstwę górną, siarczek niklu zaś jako cięższy opada na dói. Z górnej warstwy może być wyodrębniona miedź, dolną zaś po zmieleniu i przemyciu od NaS przekształca się w tlenek drogą prażenia, a następnie redukuje węglem, otrzymując nikiel o zawartości około DS/« Ni.
Rafinowanie niklu surowego, które dawniej odbywało się na drodze elektrolitycznej, obecnie prowadzi się przeważnie metodą M o n d a. Polega ona na działaniu tlenkiem węgla na rozdrobniony nikiel w 50°C. Powstający lotny karbonylek, Ni(CO)4 rozkłada się przez ogrzanie do około 200°C na Ni i tlenek węgla, który powraca do procesu. Otrzymany w ten sposób nikiel rafinowany odznacza się wysokim stopniem czystości (99,9 do 99,990/o Ni),
Własności. Jest to metal o silnym połysku srebrzystobiałym, o gęstości prawie równej gęstości kobaltu i nieco niższej temperaturze topnienia (tabl. 113, § 404). Jest dość miękki, ciągliwy i kowalny, daje się dobrze polerować. Podobnie jak kobalt jest ferromagnetyczny,
Leave a reply