Poza wyżej wymienionymi prostymi solami palladawymi na uwagę zasługuje jeszcze jodek, PdJ2 (czarny) i cyjanek, Pd(CN)2. Sole te mają zastosowanie w chemii analitycznej do wykrywania i ilościowego oznaczania palladu. Wymienić można wreszcie fluorek, PdF2, tworzący kryształy układu tetragonalnego, izostrukturalne z fluorkami szeregu innych pierwiastków dwuwartościowych, jak Mn, Fe, Co, Ni,
Znane są też liczne zespolone sole palladawe, i to zarówno takie, które zawierają pallad w zespolonym kationie, jak i w zespolonym anionie. Do pierwszych należą np. sole amminopalladawe („palladiaki”), jak [PdiNHgj/JC, [Pd(NH3)2Cl2] do drugich — przede wszystkim sole kwasu chloropalladawego, M2[PdCl4]. Sole te są najczęściej izomorficzne z odpowiednimi solami platynawymi i całkowicie do nich podobne pod względem własności. Tak np. chlorek dwuamminopalladawy istnieje w dwóch odmianach izomerycznych, odpowiadających solom P e y r o n e’a i R e i s e t a II. Otrzymano też odpowiednik chlorku Magnusa (§ 430).
Proste sole palladu czterowartościowego w ogóle nie są znane. Z zespolonych zaś otrzymano tylko takie, w których pallad stanowi cząść składową zespolonego anionu. Do nich należą przede wszystkim chloro- palladany, sole kwasu chloropalladowego (sześciochloropalladowego), H2[PdClfi], Kwas ten tworzy się podczas rozpuszczania palladu w wodzie królewskiej lub też pod działaniem chloru na kwas chloropalladawy. Po dodaniu do roztworu KC1 strąca się ceglastoczerwony osad chloro- palladanu potasowego, K2[PdCle], trudno rozpuszczalny w zimnej wodzie i izomorficzny z K2[PtCl(]. Związek palladowy jest jednak znacznie mniej trwały: już podczas gotowania z wodą następuje odszczepienie chloru z powstawaniem kwasu chloropalladawego,
Leave a reply