Do mało zdysocjowanych soli należy cyjanek rtęciowy, Hg(CN)2. Powstaje on przez rozpuszczenie tlenku rtęciowego w kwasie cyjanowodorowym lub przez reakcję wymiany podwójnej soli rtęciowych z cyjankami litowców. Tworzy białe kryształy, dość dobrze rozpuszczalne w wodzie. Wobec znikomo małego stopnia dysocjacji roztwory nie dają osadu ani z wodorotlenkami, ani z jodkami, jedynie siarkowodór strąca czarny siarczek.
Cyjanek rtęciowy ogrzany w stanie stałym rozpada się na rtęć i dwucyjan, (CN)2. Tiocyjanian (rodanek) rtęciowy, Hg(SCN)2, wytrąca się jako biały, trudno rozpuszczalny osad (1 :1440 w 25°C) po dodaniu rozpuszczalnego rodanku do roztworu soli rtęciowej. Ogrzany na powietrzu spala się, przy czym powstający popiół zajmuje znacznie większą objętość niż sól wyjściowa („wąż faraona”).
Zarówno cyjanek, jak i rodanek rtęciowy wykazują dużą skłonność do tworzenia z solami litowców soli zespolonych o ogólnych wzorach M[HgR3] oraz M2[HgR,,] (gdzie R = CN lub SCN).
Piorunian rtęciowy, 2Hg(CNO)2 H20, otrzymuje się przez rozpuszczenie rtęci w stężonym kwasie azotowym i wlanie ciepłego jeszcze roztworu do większej ilości alkoholu. Bardzo łatwo wybucha pod wpływem niewielkich nawet wstrząsów. Na skutek tego używany jest jako detonator.
Leave a reply