W literaturze spotyka się też wzmianki o tlenkach jeszcze niższych, które jednak są mało zbadane. Z siarką ren tworzy dwa związki, ReS2 i Re2S7. Pierwszy z nich jest znacznie trwalszy i powstaje przez bezpośrednie łączenie pierwiastków, jako czarne blaszki układu heksagonalnego, nierozpuszczalne ani w kwasach, ani w zasadach.
Przez działanie fluorem na metal w 125cC powstaje bladożółty siedmiofluorek renu (tt. 48,3°C) obok sześciofluorku, również barwy żółtej, o tt. 18,8°C i tw. 47,6nC. Ten drugi, redukowany wodorem lub dwutlenkiem siarki, daje bladoniebieski czterofluorek, od którego wywodzą się zespolone sole, fluororeniny, np. K2[ReFu].
Najwyższy chlorek ma skład odpowiadający wzorowi ReCls. Tworzy się jako czarnobrunatna masa pod działaniem chloru na ren lub na trójchlorek renu. Pod wpływem wody ulega hydrolizie z równoczesną dysproporcjonacją na związki Revn i ReIV, Z kwasem solnym tworzy kwas sześciochlororenawy H2[ReCl<], wywodzący się od renu czterowartościowego: - 2ReCl5 + 4HC1 = 2Ha[KeCl6] + Cl,.
Sole tego kwasu, sześciochlororeniny, np. K2[ReCls], są izomorficzne z odpowiednimi chloroplatynianami {§ 430). Otrzymano też bromoreniny, M2[ReBr(j], i jodoreniny M2[ReJc].
Przez rozkład termiczny pięciochlorku lub też przez jego redukcję renem powstaje czerwony trójchlorek, ReCl3, łatwo rozpuszczalny w wodzie, lecz w nieobecności nadmiaru kwasu solnego ulegający hydrolizie z wydzieleniem uwodnionego tlenku Re2Oa. Również i mocne zasady wytrącają taki sam osad.
Trójchlorek renu nie ulega dysocjacji w roztworze wodnym. Z pomiarów kriometrycznych wynika dla niego wzór podwojony. Prawdopodobnie ma on budowę analogiczną do chlorku glinowego (rys. 141, § 278). ‘
Leave a reply