Parawolframiany

Najtrwalszy i najważniejszy spośród tlenków wolframu jest trójtlenek, WO3. Powstaje on przez utlenienie wolframu lub jego siarczków, a także podczas prażenia na powietrzu związków wolframu ze składnikami lotnymi. Tworzy subtelny, cytrynowożółty proszek o gęstości 7,23 g/cm3, topiący się w 1473°C. W odróżnieniu od trójtlenku molibdenu krystalizuje on w układzie jednoskośnym. Oba te związki mogą tworzyć kryształy mieszane jedynie w bardzo ograniczonym zakresie. Trójtlenek wolframu jest nierozpuszczalny w wodzie ani w kwasach. Łatwo rozpuszczają go natomiast zasady, tworząc sole kwasu wolframowego, zwane wolframianami. Większość wolframianów w wodzie się nie rozpuszcza rozpuszczalne są jedynie sole litowców i amonu. Podobnie jak odpowiednie sole sześciowartościowego molibdenu (por. § 385) proste wolframiany, jak np. NaWO istnieją jedynie w roztworach zasadowych (pH > 8) zakwaszenie roztworu powoduje powstawanie wielowolframianów, wśród których rozróżnia się „parawol- framiany” o stosunku M20 : WO:) = 5 : 12, i „metawolframiany” (M20 : : WO3 = 1 : 4). Sole te w stanie stałym zawierają zawsze wodę, częściowo jako wodę ,,krystalizacyjną”, częściowo zaś związaną ściślej.

Według Jandera parawolframiany są jedno wodorowymi kwaśnymi solami kwasu sześciowolframowego o wzorze M-H[WOi I, mctawolframiany zaś wywodzą się prawdopodobnie od kwasu dwuwoaorodwunastowolframowego i mają wzór M6[H2W12Oi0]. Inni badacze natomiast uważają metawolframiany za sole trój- wodorowe kwasu sześciowolframowego MII:i[WijO ]. Wobec tego, żc wolframiany w stanic stałym zawsze zawierają wodę krystalizacyjną, rozstrzygnięcie pomiędzy tymi możliwościami jest trudne.

Z roztworów silnie kwaśnych (pH