W celu rozdzielenia pierwiastków pozauranowych, jak również w celu oddzielenia ich od pozostałych produktów przemian jądrowych i innych domieszek, stosuje się najczęściej metody podobne do używanych dla wyodrębnienia protaktynu i uranu (§ 376 i 389), a więc strącanie w postaci trudno rozpuszczalnych osadów z zastosowaniem „nośników”, ekstrakcję za pomocą rozpuszczalników organicznych, wymianę jonów z roztworu na odpowiednich jonitach. Wykorzystuje się przy tym różną zdolność do przechodzenia na wyższe stopnie utlenienia, zwłaszcza gdy chodzi o pierwsze transuranowce. Ostatnią z wymienionych metod stosuje się z dużym powodzeniem przede wszystkim do rozdzielania dalszych pierwiastków transuranowych, począwszy od Cm. Po zaadsor- bowaniu na jonicie ulegają one tym łatwiej wyługowaniu, im wyższa jest ich liczba atomowa.
Jak już wspomniano (§ 362, ustęp końcowy), pierwiastki pozauranowe na podstawie ich własności chemicznych mogą być podzielone na dwie podrodziny. Uranowce (Np, Pu, Am) wykazują pewne podobieństwo do samego uranu, polegające przede wszystkim na ich zdolności do tworzenia połączeń na stopniach utlenienia 3—6. Pozostałe pierwiastki pozauranowe tworzą podrodzinę kiurowców, stanowiącą odpowiednik rodziny lantanowców w okresie szóstym. Są one więc we wszystkich prawie poznanych dotychczas związkach trójwartościowe. Otrzymano jedynie parę nietrwałych połączeń cztero wartościowego kiuru (CmOi, CmF/J. Prawdopodobnie też i berkel może być przeprowadzony w roztworze na czwarty stopień utlenienia działaniem energicznych środków utleniających.
Wolne metale otrzymuje się najlepiej, podobnie jak i uran, przez redukcję fluorków metalicznym barem lub wapniem. Neptun, pluton, a być może i ameryk tworzą po kilka odmian alotropowych, których własności zestawione są w tablicy 107.
Leave a reply