Siarczan żelazowy, Fe2(SO/,)2, otrzymuje się bądź przez utlenianie soli żelazawej kwasem azotowym: – 6FeSO„ + 3H,K04 -j- 2IIN< >9 = 3 ke2(S<)J3 + tlf20 -f 2NO, bądź przez rozpuszczenie tlenku lub wodorotlenku żelazowego w stężonym kwasie siarkowym, W wodzie rozpuszcza się dość obficie, choć proces rozpuszczania przebiega powoli. Tworzy szereg hydratów, z których najpospolitszy jest dziewięciohydrat, Fe2(SO/,)2 9H20, tworzący kryształy bladofiołkowe. Przez ostrożne ogrzewanie można otrzymać sól bezwodną jako biały proszek. Ogrzany silniej, rozpada się on na tlenek żelazowy i trójtlenek siarki: Keg(K04)8 = Ke,(), -r )».
Na tej reakcji oparty był najdawniejszy sposób otrzymywania kwasu siarkowego.
Siarczan żelazowy tworzy szereg soli zasadowych i soli podwójnych. Siarczany podwójne trójwartościowego żelaza i kationów jednowartościowych należą do grupy ałunów. Jak inne ałuny, krystalizują z 12H20, tworząc regularne ośmiościany. Spośród nich najczęściej używany w laboratorium jest ałun żelazowo-amonowy (NH4)Fe{S04)2 12H20, krystalizuje bowiem z roztworu łatwiej niż siarczan żelazowy. Obie te sole stosuje się jako zaprawy w farbiarstwie.
Azotan żelazowy, Fe(NOt)3, powstający przez rozpuszczenie żelaza w mocnym kwasie azotowym, krystalizuje zależnie od warunków z 6 lub 9 cząsteczkami wody. W stanie zupełnie czystym jest prawie bezbarwny. Występująca zwykle barwa fiołkowa wywołana jest obecnością drobnych ilości manganu.
Fosforan żelazowy, FePC>4, strąca się z roztworów soli żelazowych po dodaniu rozpuszczalnego fosforanu jako żółtawy osal rozpuszczalny w mocnych kwasach mineralnych, lecz nie w octowym. Za pomocą tej reakcji można więc oddzielić kwas fosforowy od kationów metali z grupy II.
Jako zasada bardzo słaba, tlenek żelazowy nie tworzy soli ze słabymi kwasami. Węglan, azotyn, siarczyn żelazowy są więc nie znane. Siarczek żelazowy, Fe2Ss, strąca się z roztworu soli żelazowych po dodaniu siarczku litowca jako czarny osad, nierozpuszczalny w wodzie. W rozcieńczonym kwasie solnym osad się rozpuszcza, jednocześnie jednak powstający siarkowodór redukuje jon żelazowy, tak iż ostatecznie otrzymuje się roztwór chlorku żelazawego, siarkowodór i wolną siarkę: Fe2Sa + 4 KOI = – KeCI + 2H,K -J ,S.
Z tego względu niektórzy badacze uważają osad powstający z działania siarczków na sole żelazowe nie za Fe2S3, lecz za mieszaninę 2FeS -f- S.
Leave a reply