Sole żelazowe

Jon Fe:!+, powstający z dysocjacji soli żelazowych w roztworach, jest bladożółtawy, prawie bezbarwny. Rozpuszczone jednak w czystej wodzie, sole żelazowe dają zwykle roztwory barwy czerwonobrunatnej. Przyczyną tego jest hydroliza, której ulegają one jako sole bardzo słabej zasady w stopniu znacznie wyższym niż sole żelazawe. Powstający na skutek hydrolizy uwodniony tlenek żelazowy pozostaje w roztworze w postaci koloidowej, powodując wspomniane zabarwienie. Przez dodanie do roztworu nadmiaru kwasu hydroliza zostaje cofnięta i roztwór przybiera barwę właściwą jonom żelazowym, tj. bladożółtą, jeżeli nie powstają przy tym jony zespolone.

Sole żelazowe działają słabo utleniająco, zwłaszcza w roztworze kwaśnym. Wydzielają jod z jodków (I), siarkę z siarkowodoru (II), i przekształcają sole cynawe w cynowe (III) itp.: – 2Fe3 t-2J =2Fe1 -J2, (I) Fe3 + H»S = n Fe- — ?II + ?Fe3 -r Sn2 = ?Fe2: 4- Sn4- .

Chlorek żelazowy, FeCls, jest najpospoliciej spotykaną w laboratorium solą żelazową. Sól bezwodną otrzymuje się przez działanie suchego strumienia chloru na ogrzane żelazo. Wydzielające się przy tym ciepło wynosi 95,7 kcal/mol. Chlorek żelazowy tworzy płytki układu heksagonalnego o zielonkawym połysku metalicznym, w świetle przechodzącym wykazujące barwę ciemnoczerwoną. Gęstość ich wynosi 2,9 g/cm:3, tt. około 300°C, tw. 315°C. W temperaturach niezbyt wysokich {około 450°C) gęstość pary odpowiada wzorowi podwojonemu, Fe2Cl(i, powyżej 750°C para zawiera już same prawie cząsteczki pojedyncze. W próżni zachodzi też dysocjacja trójchlorku na dwuchlorek i chlor: