Tlenek manganowy

Sole manganawe wykazują nieznaczną tylko skłonność tworzenia soli podwójnych i zespolonych. Poza wspomnianymi już związkami z amoniakiem znane są również chlorki zespolone typu MTC1 MnCla i 2M:C1

MnCla oraz podwójne siarczany, np. (NHMniSO ' 6H20. Nieco silniej zespolone są cyjanomanganiny, np. cyjanomanganin potasowy, K4[Mn(CN)(] 3HaO, izomorficzny z cyjanożelazinem. Tworzy on ciemnoniebieskie kryształy, łatwo rozpuszczalne w wodzie na roztwór prawie bezbarwny. Poddane bez dostępu powietrza redukcji sproszkowanym glinem lub stopem Devarda (§ 326), cyjanomanganiny przechodzą w związki o składzie M[MnT(CN)(i], zawierające mangan jednowartoś- ciowy. Związki te w roztworze mają barwę intensywmie żółtą, w stanie stałym są bezbarwne. Działają silnie redukująco.

Jeszcze dalej zachodzi redukcja przez działanie potasem na roztwór cyjano- manganianu potasowego, K3[Mn(CN)u], w ciekłym amoniaku. Otrzymany związek o wzorze K5[Mn(CN)G] K6[Mn{CN)(i] 2NH3 zawiera jeden atom manganu w pierwszym, drugi zaś w zerowym stopniu utlenienia.

Tlenek manganowy, Mn20:i, występuje w przyrodzie jako minera! braunit. Sztucznie otrzymać go można w postaci czarnego lub czarnobrunatnego proszku przez ogrzewanie dwutlenku manganu na powietrzu do temperatury 530—940°C. Ogrzewany jeszcze silniej, przechodzi w tlenek MnA. Ten sam tlenek powstaje też przez redukcję MnOi w strumieniu wodoru w 230-300°C powyżej tej temperatury redukcja dochodzi do MnO.