Tlenek żelazawo-żelazowy, FesO/,, występujący w olbrzymich niekiedy ilościach jako minerał magnetyt (§ 405), może być uważany za żelazin żelazawy: FeII(FeIII02)2. Krystalizuje w układzie regularnym i ma budowę sieci przestrzennej analogiczną do spineli (§ 277, ustęp końcowy). Sztucznie otrzymać go można przez spalanie żelaza w tlenie, przez działanie pary wodnej na żelazo itp. Tworzy kryształy barwy czarnej o gęstości 5,31 g/cm3, topiące się w 1538°C. Magnetyt wykazuje w silnym stopniu własności ferromagnetyczne. Prażony na powietrzu utlenia się na Fe203. Powyżej 1200UC jednak, przeciwnie, tlenek żelazowy przechodzi z powrotem w magnetyt. W jeszcze wyższej temperaturze powstaje Fe O.
Fe304 jest bardzo odporny na działanie czynników chemicznych. Nie ulega on w znaczniejszym stopniu działaniu chloru, nie rozpuszczają go też roztwory zasad i rozcieńczonych kwasów. Jedynie stężony kwas solny na gorąco przeprowadza go powoli do roztworu, tworząc chlorek żelazowy obok żelazawego: Fe304 + 8HC1 = 2FeCl3 + FeCl, + 4H.O.
Wodór redukuje magnetyt na metaliczne żelazo. Wskutek tej odporności chemicznej, a także wobec dość dobrej przewodności elektrycznej elektrody z magnetytu stosowane są np. jako anody podczas elektrolizy chlorków litowców itp.
Jeśli na zawiesinę świeżo strąconego wodorotlenku żelazowego w stężonym ługu potasowym lub sodowym działać gazowym chlorem lub bromem, ciecz przybiera zabarwienie ciemnoczerwon”- na skutek tworzenia s ę soli nie znanego w stanie wolnym kwasu żelazowego, H2Fe04, zawierającego żelazo sześciowartościowe: FC203 + 3C12 4- 10 On > 2 Fv Ojj“ + 6C1“ + 5 H20 .
Leave a reply