Tlenek manganawy, MnO, powstaje przez redukcję wyższych tlenków podczas ogrzewania ich w strumieniu wodoru lub tlenku węgla. Można go również otrzymać przez prażenie węglanu lub szczawianu manganawego w strumieniu wodoru. Jest to szarozielony proszek, łatwo ulegający utlenieniu, lecz z trudnością tylko dający się redukować na metal. W wodzie jest prawie nierozpuszczalny, łatwo natomiast rozpuszcza się w kwasach, tworząc sole manganawe.
Wodorotlenek manganawy, Mn(OH)i, strąca się z roztworów soli manganawych po dodaniu mocnej zasady jako biały, klacz- kowaty osad, trwały jedynie bez dostępu tlenu z powietrza. Strącony w zwykłych warunkach, wodorotlenek manganawy szybko brunatnieje na skutek utlenienia na uwodniony tlenek cztero wartości o we go manganu:\ Mnn(OH)a + 1/lłO. = MnlvO{OH)
Pośrednio powstaje przy tym prawdopodobnie związek manganu trójwartościowego. Na łatwości, z jaką wodorotlenek manganawy ulega utlenieniu w roztworze zasadowym, oparta jest metoda oznaczania ilości rozpuszczonego w wodzie tlenu. Odmierzoną próbkę wody, zadaną solą manga- nawą i roztworem zasady, wytrząsa się w zamkniętym naczyniu z zakwaszonym roztworem jodku potasowego. Utworzony początkowo wyższy tlenek manganu ulega przy tym redukcji z powrotem na związek manganawy, wydzielając równoważną ilość jodu, która może być oznaczona przez miareczkowanie tiosiarczanem.
Amoniak, jako zasada niezbyt mocna, powoduje częściowe tylko wytrącanie Mn(OH)‘2, a w obecności soli amonowych osad zwykle wcale nie powstaje. Przyczyną tego jest z jednej strony cofnięcie dysocjacji zasady anionowej przez nadmiar jonów NH4+S tak iż stężenie jonów OH- staje się niewystarczające dla osiągnięcia iloczynu rozpuszczalności [Mn2+j [OH-]2 (por. zachowanie się soli magnezowych, 288). Z drugiej strony zaś jony Mn2″1″ (podobnie jak jony wielu innych pierwiastków rodzin dodatkowych) przyłączają cząsteczki amoniaku, tworząc jony zespolone [Mn(NHj)r,]2+, co również przeciwdziała tworzeniu się- osadu. I ‘: l 4
Leave a reply