Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Głównym minerałem molibdenu jest błyszcz molibdenowy, czyli molibdenit, MoS2, występujący w wielu krajach, rzadko jednak w większych ilościach. Poza tym pewne znaczenie ma molibdenian ołowiawy, zwany wulfenitem, PbMoOi, towarzyszący niekiedy rudom ołowianym.

Wobec tego, że molibdenit wyglądem zewnętrznym przypomina bardzo galenę, nie odróżniano dawniej tych minerałów, co znalazło odbicie w nazwie pierwiastka ([xoXu[łSoL= ołów). Dopiero Scheele w latach 1778—1779 stwierdził odrębność związków molibdenu w parę lat później (1782) pierwiastek ten został wyodrębniony przez Hjelma.

W celu otrzymania molibdenu rudę, zawierającą zwykle poniżej ln/o MoS2, poddaje się przede wszystkim wzbogaceniu drogą flotacji. Proces ten stosowany obecnie często dla wyodrębnienia wartościowych minerałów od towarzyszącej im skały płonnej polega w ogólnych zarysach na tym, że drobno sproszkowaną rudę zawiesza się w wodzie, do której dodano dwojakiego rodzaju substancje. Jedne z nich ulegają łatwo adsorpcji na powierzchni cząstek siarczku i utrudniają zwilżenie ich przez wodę („kolektory”) drugie obniżają napięcie powierzchniowe wody i powodują powstawanie obfitej piany podczas przepuszczania strumienia powietrza przez silnie mieszaną zawiesinę. Pęcherzyki powietrza łatwo przylegają do niezwilżonych przez wodę cząstek siarczku i unoszą je wraz z pianą na powierzchnię, gdzie mogą być łatwo zebrane. Cząstki skały płonnej natomiast, dobrze zwilżane przez wodę, opadają na dno.