Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Pallad rozpuszcza się łatwo w wodzie królewskiej, a także w niezbyt rozcieńczonym kwasie azotowym. Powoli rozpuszcza go i kwas siarkowy, ulegając przy tym redukcji na S02. W podobny sposób działają stopione pirosiarczany sodu i potasu.

W związkach pallad występuje z wartościowością + 2 i +4. Związki czterowartościowego palladu są jednak znacznie mniej trwałe niż dwu- wartościowego. W paru odosobnionych przypadkach stwierdzono też u palladu wartościowość +1 i +3.

Tlenek palladawy, PdO, powstający przez bezpośrednie utlenienie metalu na gorąco, tworzy czarny proszek nierozpuszczalny ani w kwasach (nie wyłączając wody królewskiej), ani w zasadach. W postaci uwodnionej, rozpuszczalnej w kwasach, można go otrzymać jako ciemnobrunatny niekrystaliczny osad, działając mocnymi zasadami na sole kwasu chloropalladawego, M2|PdCL,]. Podczas próby odwodnienia zaczyna on tracić tlen zanim zostanie odparowana cała ilość wody. Tlenek palladawy daje się łatwo redukować, jest więc dość silnym środkiem utleniającym.

Dwutlenek palladu, Pd02, znany jest tylko w postaci uwodnionej jako substancja stała barwy ciemnoczerwonej, bardzo nietrwała i działająca silnie utleniająco. Znane są także siarczki palladu, PdS i PdS-2.

Od tlenku palladawego, jako od zasady, wywodzi się szereg prostych soli, jak PdCl2 2H20, PdS04 2H20, Pd(N03)2 i in. Mają one barwę brunatną lub czerwonobrunatną, są higroskopijne i rozpuszczają się w wodzie. W roztworze ulegają łatwo redukcji z wydzieleniem czarnego osadu palladu. Dzięki tej reakcji roztwór chlorku palladawego służy do wykrywania bardzo małych ilości CO. Również ogrzewane w stanie stałym sole palladawe rozpadają się z wydzieleniem metalu.