Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Potencjał normalny toru oceniany jest na —1,9 V, jest więc zbliżony do potencjału magnezu. Podobnie też jak magnez, tor powoli rozkłada wodę z wydzieleniem wodoru.

Rozcieńczone kwasy powoli tylko działają na tor. Rozpuszcza się cn natomiast łatwo w stężonym kwasie solnym, a przede wszystkim w wodzie królewskiej. Na działanie wodorotlenków, nawet stopionych, tor jest bardzo odporny.

Tor nie znalazł dotychczas większego zastosowania technicznego. Ze względu na łatwość oddawania elektronów używa się go w niewielkich ilościach do powlekania drucików wolframowych w lampach elektronowych.

W związkach tor występuje prawie wyłącznie jako pierwiastek czterowartościowy. Dwutlenek toru, Th02, otrzymać można przez prażenie soli torowych z lotnymi kwasami tlenowymi lub też wodorotlenku, strąconego amoniakiem z roztworów soli torowych. Tworzy biały proszek o gęstości 9,87 gem3, bardzo trudno topliwy (tt. > 3000cC) i po wyprażeniu prawie nierozpuszczalny w wodzie i w rozcieńczonych kwasach. Przez odparowanie ze stężonym kwasem siarkowym lub przez stopienie z wodorosiarczanem potasowym przechodzi w rozpuszczalny siarczan. Stopione węglany natomiast, a nawet wodorotlenki litowców nie roztwarzają go, co dowodzi, że dwutlenek toru jest całkiem pozbawiony cech bezwodnika kwasowego i zachowuje się wyłącznie jako tlenek zasadowy.

Po dodaniu amoniaku lub wodorotlenku sodowego do roztworu soli torowej strąca się bezpostaciowy osad uwodnionego tlenku torowego, łatwo tworzący roztwory koloidowe. Osad ten jest zwykle określany jako wodorotlenek torowy, jednakże istnienie takiego związku o określonym składzie, wyrażonym wzorem Th(OHh lub ThO(OH)i, jest wątpliwe. Świeżo strącony osad łatwo rozpuszcza się w kwasach po dłuższym staniu rozpuszczanie zachodzi znacznie trudniej.