Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

W wyższych temperaturach (do 64,4° C) fazą trwałą w zetknięciu z roztworem nasyconym jest czterohydrat, a powyżej podanej temperatury — jednohydrat, którego rozpuszczalność ze wzrostem temperatury maleje. Ostatnią cząsteczkę wody FeS04 oddaje dość trudno. Sól bezwodna jest białym proszkiem o gęstości 3 g/cm3. Ogrzana na powietrzu do temperatur jeszcze wyższych, przekształca się w zasadowy siarczan żelazowy z wydzieleniem SCI, a w końcu w tlenek żelazowy:

Siarczan żelazawy znajduje dość różnorodne zastosowania praktyczne. Obok zastosowania w laboratorium jako najpospolitszej soli żelazawej, używa się go do fabrykacji atramentu, w farbiarstwie, do wyrobu błękitu pruskiego (§ 416), do tępienia chwastów, konserwacji drewna, niekiedy także wr charakterze środka leczniczego.

Siarczan żelazawy tworzy sole podwójne z siarczanami wielu kationów jednowartościowych. Spośród nich najbardziej znany jest siarczan żelazawo-araonowy, FefNH/.jifSO. 6H20, tzw. sól Mohra, tworząca bladozielone kryształy, łatwo w wodzie rozpuszczalne. Używa się jej często w laboratorium analitycznym zamiast samego FeSO/„ gdyż nie traci na powietrzu wody krystalizacyjnej (nie „wietrzeje”) i jest nieco odporniejsza na utlenianie.

Siarczek żelazawy, FeS, powstaje na drodze „mokrej” przez działanie na roztwory soli żelazawych siarczkami litowców lub amonu. Jest to czarny osad, nierozpuszczalny w wodzie. Na większą skalę otrzymuje się go jako czarną masę krystaliczną o gęstości 4,8 g/cm3 w reakcji bezpośredniej przez stapianie opiłek żelaznych ze sproszkowaną siarką w stosunku stechiometrycznym (mniej więcej 7 części Fe na 4 części S): Fe + S = FeS -!- 23 kcal.