Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

W związkach żelazo występuje najczęściej z wartościowością +2 (związki żelazawe) i + 3 (związki żelazowe). Obok tego znane są również nietrwale związki, wywodzące się od żelaza czterowartościowego i sześciowartościowego, a być może także i jednowartościowego.

Oba tlenki, FeO i Fe203, mają charakter słabo zasadowy. Poza tym znany jest jeszcze tlenek mieszany (żelazawo-żelazowy) o wzorze Fe304. Tlenek żelazawy, FeO, tworzy się przez rozkład termiczny soli żelazawych z kwasami tlenowymi (węglanu, azotanu lub najlepiej szczawianu) bez dostępu powietrza, jako czarny proszek piroforyczny. Jest trudny do otrzymania w stanie zupełnie czystym, zawiera bowiem zwykle nieco mniej żelaza, niż to odpowiada powyższemu wzorowi. W tlenku żęlazawym natomiast, otrzymanym przez ostrożną redukcję wyższych tlenków wodorem lub tlenkiem węgla, występuje zawsze pewna ilcść wolnego metalu.

Wodorotlenek żelazawy, Fe(OH)2, powstaje jako biały bezpostaciowy osad z wolnych od tlenu roztworów soli żelazawych po dodaniu mocnych zasad. W praktyce, na skutek obecności w roztworach rozpuszczonego tlenu, otrzymuje się zawsze wodorotlenek żelazawy zabarwiony na kolor zielonkawy na skutek częściowego utlenienia.

W zetknięciu z powietrzem wodorotlenek żelazawy szybko ciemnieje, przybierając kolejno barwę zielonkawą, szarozieloną, prawie czarną, aż w końcu przechodzi w brunatnoczerwony uwodniony tlenek żelazowy: – 2Fe(OH)2 -f 1/2Os + aq Fa,0, nH.O.

Wodorotlenek żelazawy łatwo rozpuszcza się w kwasach tworząc sole żelazawe. Nieco rozpuszczają go również bardzo stężone roztwory mocnych zasad. Wskazywałoby to, że obok własności zasadowych ma on bardzo słabe własności kwasowe.