Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Niob, 1. at. 41, ciężar at. 92,91, należy do pierwiastków mniej rozpowszechnionych. Głównym jego minerałem jest niobit, Fe(Nb03)2, występujący w znaczniejszych ilościach w Stanach Zjednoczonych, Grenlandii i Finlandii. Zawiera on zawsze, podobnie jak i inne minerały niobowe, większą lub mniejszą ilość tantalu w mieszaninie izomorficznej

Niob został odkryty przez Hatchetta w 1801 r. i od miejsca pochodzenia minerału nazwany koiumbem (symbol Cb). Nazwa ta niekiedy używana jest dotychczas w literaturze krajów anglosaskich. Przyjęta w innych krajach nazwa niob została nadana przez R o s e g o, który w 1844 r. po raz pierwszy otrzymał metal w stanie czystym,

W celu wydobycia metalu niobit stapia się z wodorosiarczanem potasowym (KHS04). Pozostałe po wyługowaniu stopu wodą pięciotlenki Nb i Ta rozpuszcza się w kwasie fluorowodorowym i po dodaniu fluorku potasowego oddziela się niob od tantalu przez krystalizację frakcyjną zespolonych iluorosoli potasowych. Fluorotantalan potasowy, K2[TaF7], jest bowiem znacznie trudniej rozpuszczalny od tworzącego się równocześnie oksofluoroniobianu, K2[NbOF5].

Po oddzieleniu od tantalu przeprowadza się niob z powrotem w pięciotlenek, z którego wydziela się metal metodą aluminiotermiczną. Niob jest metalem o połysku szarym, niezbyt twardym, dość cią- gliwym i trudno topliwym. Na powietrzu zachowuje swój połysk, a nawet w temperaturze podwyższonej jest dość odporny na działanie tlenu. W atmosferze gazowego chloru natomiast sproszkowany niob spala się w temperaturze czerwonego żaru. Na gorąco łączy się też z siarką i selenem. Niob rozpuszcza się powoli jedynie w kwasie fluorowodorowym. Wobec wszystkich pozostałych, nie wyłączając wody królewskiej, zachowuje się biernie. Nie działają nań również roztwory mocnych zasad. Daje się natomiast roztworzyć przez stapianie z bezwodnymi wodorotlenkami lub azotanami.