Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Związki rtęci są łatwe do rozpoznania, gdyż ogrzewane z węglem w wąskiej rurce ulegają redukcji na metal, osadzający się na chłodniejszych ściankach w postaci szarego nalotu, zbierającego się po pewnym czasie w wyraźne kropelki. W systematycznej analizie rtęć jedno- wartościowa strąca się w grupie kwasu solnego w postaci chlorku, który łatwo może być odróżniony od chlorków innych metali tej grupy na podstawie reakcji z amoniakiem.

Jony rtęciowe ulegają strąceniu siarkowodorem w grupie II. Od innych siarczków HgS daje się łatwo oddzielić dzięki temu, że nie rozpuszcza się ani w wielosiarczku amonowym, ani w 2 n kwasie azotowym. Po rozpuszczeniu siarczku rtęciowego w wodzie królewskiej i odparowaniu do suchości otrzymany chlorek rozpuszcza się w wodzie i sprawdza obecność rtęci redukując chlorkiem cynawym (§ 353, reakcje (VI) i (VII) lub też strącając czerwony jodek, HgJ2-

Ilościowe oznaczanie rtęci jedno wartościowej odbywa się przez strącenie chlorku, dwuwartościowej zaś — w postaci siarczku. Oba związki po odpowiednim wysuszeniu mogą być ważone jako takie. W użyciu są też metody elektrolityczne oznaczania rtęci w postaci metalu.