Węglan i fosforan żelazawy

W wyższej temperaturze zarówno piryt, jak i markasyt, łatwo od- szczepiają część siarki. Prażone z dostępem powietrza, ulegają utlenieniu na tlenek żelazowy, Fe2C>3, i dwutlenek siarki. Na tym polega zastosowanie ich jako najważniejszego surowca do fabrykacji kwasu siarkowego (por. § 148, 150 i 151). Otrzymany po prażeniu FeOg („wy- pałki pirytowe”) ze względu na pozostającą w nim jeszcze pewną ilość siarki nie jest zwykle używany do wytapiania żelaza. Stosuje się go niekiedy jako czerwoną farbę (§ 413). Często też opłaca się wydzielać z wypałków pirytowych inne metale, których siarczki prawie zawsze towarzyszą pirytowi (przede wszystkim miedź).

Węglan żelazawy, FeCOj, stanowi pod nazwą syderytu lub szpatu żelaznego cenną rudę żelazną. Krystalizuje w układzie rombo- edrycznym i jest izomorficzny z kalcytem. Z roztworów soli żelazowych, nie zawierających rozpuszczonego tlenu, strąca się w postaci białego osadu. W czystej wodzie jest praktycznie nierozpuszczalny, rozpuszcza go nieco woda zawierająca CCb, prawdopodobnie na skutek tworzenia się wodorowęglanu, FefHCO. (woda żelazista o szczególnym posmaku „metalicznym”). Podczas ogrzewania takiej wody tworzy się z powrotem węglan normalny, który w dalszym ciągu na skutek utlenienia tlenem z powietrza i równoczesnej hydrolizy przechodzi w czerwo- nobrunatny uwodniony tlenek żelazowy.

Fosforan żelazawy, FetPO/.Jj strąca się po dodaniu rozpuszczalnego fosforanu do roztworu soli żelazawej jako biały osad, niebieszczejący pod działaniem tlenu z powietrza. Również i spotykany w przyrodzie minerał wiwianit, będący uwodnionym fosforanem żelazawym o składzie FePO/j 8H_tO, ma zabarwienie niebieskie.

Leave a Reply