Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Ren został wykryty dopiero w 1925 r. w wyniku systematycznych i planowych poszukiwań, prowadzonych przez Noddacka, Tackę i Berga. Badacze ci wyszli z założenia, że pierwiastek 75 pod wzglądem własności powinien być podobny z jednej strony do stojącego w tej samej grupie manganu, z drugiej zaś — do swoich sąsiadów w układzie okresowym: wolframu {1. at. 74) i osmu (1. at. 76). Podobnie jak związki manganu zawsze prawie towarzyszą związkom żelaza, tak i pierwiastek 75 powinien towarzyszyć w przyrodzie osmowi. Można też było oczekiwać obecności pierwiastka 75 w niektórych minerałach molibdenowych oraz w kolumbitach. Spodziewana zawartość poszukiwanego pierwiastka w tych minerałach była jednak tak mała, że nie można było stwierdzić jej nawet za pomocą najczulszych metod, nie wyłączając metod optycznych i rentgenooptycznych (por. § 76). Należało więc dokonać najpierw wzbogacenia badanego materiału w poszukiwany składnik, poddając go przemianom prowadzącym do wydzielenia wolframu i osmu łącznie, z którymi powinien sią wydzielić i poszukiwany pierwiastek 75. W uzyskanym tą metodą wzbogaconym produkcie udało sią stwierdzić jego obecność dziąki występowaniu charakterystycznych dla niego prążków w widmie rentgenowskim. Pierwiastek został nazwany renem (Rhenium, symbol Re).

Ren należy do pierwiastków bardzo rzadkich zawartość jego w różnych minerałach nigdy prawie nie osiąga 10 4 %, a przeważnie jest jeszcze mniejsza. Szczególnie „bogate” w ren okazały się odpadki pozostałe po przeróbce łupków miedzionośnych z okolicy Mansfeld (0,0002%). Materiał ten stanowił też jedyny surowiec, z którego przed wojną wytwarzano na skalę techniczną preparaty renowe.