Skandowce cz. III

Skandowce występują w związkach zawsze jako pierwiastki trójwartościowe. Ich tlenki o składzie MiCh otrzymywane przez prażenie wodorotlenków lub też soli lotnych kwasów tlenowych tworzą białe trudno topliwe proszki (temperatura topnienia La20i = 2320°C), praktycznie nierozpuszczalne w wodzie ani w roztworach zasad. W kwasach tlenek skandu rozpuszcza się trudno, tlenek lantanu — dość łatwo. Gęstości ich wynoszą: SCgOg I Y-łOg i 3,09 j 5,01 i 0,48 g/em3.

Wodorotlenki, M(OH)a, powstają po dodaniu mocnych zasad lub amoniaku do roztworu soli odpowiedniego skandowca jako gala- f retowate osady nierozpuszczalne w wodzie, z wyglądu przypominające wodorotlenek glinowy. W odróżnieniu od Al(OH)3 wodorotlenki skan- dowców nie mają charakteru amfoterycznego, lecz zachowują się wyłącznie jako zasady. Rozpuszczają się więc w kwasach, a są nierozpuszczalne w nadmiarze wodorotlenków. Ich zasadowy charakter wzmaga się ze wzrostem liczby atomowej skandowca, tak iż La(OH)3 jest już zasadą mniej więcej tej samej mocy, co wodorotlenek wapniowy: pochłania dwutlenek węgla z powietrza, z soli amonowych wydziela amoniak itp.

Sole skandowców tworzą w roztworze bezbarwne jony trój- dodatnie M3+. Otrzymać je można działaniem odpowiednich kwasów na wodorotlenki lub też przez reakcję wymiany podwójnej. Jako sole zasad niezbyt mocnych, pod wpływem wody ulegają hydrolizie. Najdalej jest posunięta hydroliza soli skandu, najmniej — lantanu. Spośród soli kwasów pospolitych rozpuszczalne są chlorki, azotany, octany trudno rozpuszczają się fluorki, węglany, szczawiany, fosforany. Rozpuszczalność siarczanów silnie maleje od skandu do lantanu.

Leave a Reply