Roztwory chlorku żelazowego

Ogrzewany w strumieniu powietrza lub pary wodnej chlorek żelazowy przechodzi w tlenek. Chlorek żelazowy jest bardzo higroskopijny. W wilgotnym powietrzu rozpływa się na ciemnobrunatną ciecz. Rozpuszczalność w 0°C wynosi 74,5 g, w 20°C — 92 g soli na 100 g wody. W temperaturze pokojowej krystalizuje z roztworu sześciohydrat, FeCl3 6H20, w postaci żółtej masy krystalicznej. Hydrat ten otrzymuje się zwykle przez rozpuszczenie żelaza w kwasie solnym, potem przepuszczanie gazowe go chloru i krystalizację po odparowaniu, W temperaturach wyższych krystalizują hydraty, zawierające 3,5, 2,5 i 2 g-cz. wody na 1 g-cz. FeCl3. Wskutek tego krzywa rozpuszczalności chlorku żelazowego ma przebieg bardzo skomplikowany (rys. 175).

Roztwory wodne chlorku żelazowego mają odczyn t silnie kwaśny na skutek hydrolizy. Obok wolnego kwasu zawierają one wodorotlenek żelazowy w postaci koloidowej, który nadaje im barwę czerwonobru- natną. Po zakwaszeniu nadmiarem kwasu solnego barwa zmienia się na cytrynowożóltą, prawdopodobnie na skutek tworzenia się anionów zespolonych chlorożelazianowych [FeCl/J—. Z roztworów chlorku żelazowego, zawierających chlorki metali jednowartościowych, krystalizują chlorki zespolone (chlorożelaziany) typu MI[FeCl/,J i Mi[FeCl5].

Znane są też chlorki zasadowe, powstające przez częściową hydrolizę, np. FeOCl. Roztwory chlorku żelazowego powodują szybką koagulację białka. Na tym polega ich zastosowanie w lecznictwie do tamowania krwi. Używa się ich poza tym niekiedy jako słabego środka utleniającego oraz jako zaprawy podczas farbowania tkanin.

Bromek żelazowy, FeBr.j, zachowuje się analogicznie do chlorku. Jodek natomiast nie jest znany, gdyż jon jodkowy zostaje utleniony przez jon żelazowy na wolny jod (por, wyżej, reakcja 1).