Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Metaliczny ruten występuje w surowej platynie w najmniejszych ilościach spośród wszystkich platynowców. Toteż został on odkryty najpóźniej (1845). Podczas przeróbki surowej platyny pozostaje z nierozpuszczalnym w wodzie królewskiej osmirydem, od którego może być następnie oddzielony.

Ruten jest metalem szarobiałym o niezbyt silnym połysku, bardzo twardym i tak kruchym, że daje się rozetrzeć w moździerzu na proszek. Topi się w temperaturze około 2300°C.

Jak wszystkie platynowce, ruten pochłania dość znaczne ilości tlenu, jeszcze większe ilości wodoru, dzięki czemu przyśpiesza katalitycznie niektóre reakcje. .

Ogrzany na powietrzu pokrywa się warstwą czarnego dwutlenku RuO. Sproszkowany ruten na gorąco łączy się też bezpośrednio z fluorem, chlorem, w pewnych warunkach także z siarką, fosforem i arsenem.

Na działanie kwasów bez dostępu powietrza, nawet wody królewskiej, ruten jest bardzo odporny. W obecności powietrza lub tlenu kwas solny rozpuszcza go powoli. Stapiany z wodorotlenkami litowców, najlepiej z dodatkiem środków utleniających, jak saletra lub chloran potasowy, sproszkowany ruten zostaje utleniony na rutenian.

Szerszego zastosowania praktycznego ruten dotychczas nie znajduje. Dodatek rutenu do metalicznej platyny w ilości 3—8°/o ma wydatnie polepszać jej własności jako materiału do wyrobu narzędzi laboratoryjnych.

W licznych związkach ruten zdaje się ujawniać wszystkie stopnie utlenienia od 1 do 8. Najtrwalsze i najczęściej spotykane są związki rutenu trój- i czterowartościowego.

Przez ogrzanie sproszkowanego rutenu w atmosferze tlenu powstaje dwutlenek, RuCb, jako czarnogranatowy proszek, nierozpuszczalny w kwasach. Jest on dość odporny na wysokie temperatury i dopiero przez silne prażenie ulega rozpadowi na pierwiastki. Daje się też łatwo redukować na metal działaniem wodoru. Niższe tlenki są znane tylko w postaci uwodnionej w stanie czystym nie udało się ich dotąd otrzymać.