Sole barowa i strontowa

Sole te, zwane żelazianarai, udało się otrzymać w stanie krystalicznym. Żelazian potasowy, KFeO, jest izomorficzny z siarczanem, chromianem KCrO i manganianem potasowym K2Mn04. W wodzie rozpuszcza się łatwo. Sól barowa jest trudniej rozpuszczalna i dlatego wydziela się jako karmazj nowoczerwony osad po zadaniu roztworu żelazianu potasowego chlorkiem barowym.

Prócz wyżej opisanego sposobu żelaziany można też otrzymać przez stapianie opiłek żelaznych z azotanem potasowym lub przez elektrolizę stężonego ługu na anodzie żelaznej (najlep ej z surowca). Żelaz any działają silnie utleniająco, silniej jeszcze od nadmanganianów. Utleniają np. już na zimno amoniak na azot. W obecności nadmiaru zasady są dość trwale, po zakwaszeniu natomiast roztworu zamiast wolnego kwasu żelazowego powstaje sól żelazowa i wydziela się wolny tlen: – 4FeOf + 20JI+ — 4Fe3+ -f 10H2O + 302.

Odpowiadający żelazianom bezwodnik, Fe03, również nie jest znany. Ogrzewane ze stężonymi roztworami mocnych zasad albo też w stanie stałym, żelaziany wydzielają tlen i przechodzą w sole wywodzące się od żelaza cztero- wartościowego, które można by nazwać podżelazianami, np.: K2F(.04 4- 2LiOIT =LioFi.03 4 2KOII + l/202.

Podżelaziany mają barwę czarną. Sole barowa i strontowa są izomorficzne z tytanianem barowym, BaTi03, co niezbicie dowodzi, że żelazo występuje w nich na czwartym stopniu utlenienia.

Obok wspomnianych wyżej „meta”-podżelazianów otrzymano też ortopodżela- ziany strontu i baru, MFeO/,. Powstają one przez utlenienie bezbarwnych hydro- ksoźelazinów, MiFeiOHh tlenem powietrza podczas ogrzewania do 700—810°C, jako czarne, drobnokrystaliczne masy. Otrzymano również ortopodżelazian sodowy, Na4Fe04.

Wszystkie podżelaziany pod wpływem wody wydzielają tlen i przechodzą w związki żelaza trójwartościowego.