Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Żelazo wykazuje duże powinowactwo do tlenu, W stanie subtelnie rozdrobnionym, w jakim otrzymuje się je np. przez redukcję tlenku wodorem lub przez rozkład karbonylku (§ 406), jest ono piroforyczne, tzn. utlenia się samorzutnie na powietrzu, rozgrzewając się przy tym do czerwoności. W zwartych blokach czyste żelazo ulega działaniu suchego powietrza dopiero powyżej 150°C, a ogrzane w postaci cienkiego drutu w czystym tlenie, spala się na tlenek, Fe3C>4. Ten sam tlenek otrzymuje się też przez działanie pary wodnej na żelazo ogrzane powyżej 200°C: – 3Fe + 4H.O = Fe304 -h 411.

Żelazo ulega powoli działaniu fluorowców już na zimno, znacznie szybciej po ogrzaniu. Na gorąco łączy się ono także z siarką, fosforem, węglem i krzemem. Związki tych pierwiastków z żelazem występują zwykle w surowcu wielkopiecowym.

Zgodnie z położeniem w szeregu napięciowym (potencjał normalny = —0,440 V) żelazo rozpuszcza się w rozcieńczonych kwasach, rugując z nich wodór i tworząc sole żelazawe, zawierające dwuwartościo- wy kation Fe2+: Fe -f- 2111 > Fe– -j- II,.

Podobnie jak glin, żelazo w pewnych warunkach ulega pasywacji. Prawie żaden gatunek żelaza technicznego nie jest odporny na działanie czynników atmosferycznych. W obecności wilgoci i dwutlenku węgla ulega ono powoli utlenieniu, przechodząc w czerwonobrunatną ziemistą masę, zwaną pospolicie rdzą i będącą uwodnionym tlenkiem żelazowym. Proces ten, znany powszechnie pod nazwą rdzewienia, przedstawia najczęściej spotykany przykład korozji metali, tj. niszczenia ich pod wpływem czynników chemicznych. Ma on olbrzymie znaczenie praktyczne, straty bowiem spowodowane przez korozję wy- robów żelaznych sięgają zawrotnych sum. Nic więc dziwnego, że badaniu zjawiska korozji i sposobów walki z nią poświęca się obecnie coraz więcej uwagi.