Ze wzglądu na obecność siarki oraz innych pierwiastków, których zawartość jest niepożądana w żelazie technicznym, minerały siarczkowe nie mają większego znaczenia jako rudy żelazne, tj. jako materiał wyjściowy do otrzymywania metalu. Pod tym względem najważniejsze są tlenki, wodorotlenki i węglany. Żelaziak magnetyczny, czyli magnetyt, FL304, nazwany tak z powcdu własności magnetycznych, w stanie czystym krystalizuje w postaci ośmiościanów układu regularnego. Teoretycznie zawiera 72,36% Fe. Występuje zwykle w zbitych masach, zawierających 40—60% żelaza. Olbrzymie pokłady tej rudy znajdują się w ZSRR (góry: Magnitnaja i Błagodaf na Uralu), Kanadzie, Stanach Zjednoczonych (New York, New Jersey, Pensylwania) i Skandynawii.
Żelaziak czerwony, hematyt, Fe203, krystalizuje w układzie rombo- edrycznym i jest izomorficzny z korundem. Tworzy szare kryształy o połysku metalicznym, jednak na szorstkiej powierzchni pozostawia rysę brunatnoczerwoną. Również i w stanie sproszkowanym ma barwę czerwonobrunatną. Bogate pokłady hematytu krystalicznego występują na wyspie Elbie, w Hiszpanii i Szwecji. W postaci zbitej lub włóknistej o barwie czerwonobrunatnej spotyka się go w Westfalii i pod Krzywym Rogiem w dolnym biegu Dniepru (ZSRR), a także w niektórych okręgach W, Brytanii i Stanów Zjednoczonych.
Leave a reply