Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Teoria elektrochemiczna korozji tłumaczy takie fakty, jak przyśpieszenie rdzewienia żelaza w roztworach elektrolitów (np, w wodzie morskiej), w zetknięciu z metalami bardziej szlachetnymi (niklem, miedzią).

W celu zabezpieczenia żelaza przed korozją wytwarza się zwykle na jego powierzchni warstwę ochronną, zabezpieczającą metal przed zet- v V Y ' $n

W ..v,- Fa aj b) knięciem z wodą i powietrzem. Gdy chodzi jedynie o zabezpieczenie czasowe, stosuje się powlekanie żelaza tłuszczem lub lakierem. Bardziej trwałą ochronę daje malowanie (najczęściej minią), stosowane w większości przypadków ze względu na niski koszt. Obok tego stosuje się też wytwarzanie powłok ochronnych z innych metali, bardziej odpornych na działanie czynników atmosferycznych niż żelazo. Można przy tym odróżnić dwa rodzaje powłok metalowych. Gdy warstwa ochronna składa się z metalu stojącego w szeregu napięciowym przed żelazem (najczęściej Zn lub Al), zabezpiecza ona żelazo przed korozją nawet wtedy, gdy powstaną na niej rysy. W ogniwie lokalnym, tworzącym się wówczas na powierzchni żelaza, prąd płynie w ten sposób, że do roztworu przechodzi metal ochronny, a nie żelazo (rys. 174 a). Gdy natomiast żelazo jest powleczone metalem bardziej szlachetnym (Sn, Ni, Cr niekiedy Pb i Cu), wówczas chroni on żelazo tylko dopóty, dopóki nie utworzą się przerwy w jego warstwie. Na skutek powstania ogniw lokalnych korozja żelaza w miejscach odsłoniętych przebiega szybciej niż w żelazie niepowleczonym i powstają głębokie wżery (rys. 174 b).

Zawartość węgla w żelazie technicznym nieznacznie zmienia odporność jego na korozję. To samo dotyczy niewielkich ilości krzemu. Większa zawartość tego składnika natomiast czyni żelazo odpornym na rdzewienie. W ten sam sposób wpływa zawartość niklu i chromu, sprzyjających pasywazji żelaza (stale nierdzewne).