Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Związki kadmu są bardzo podobne do związków cynku. Kadm występuje w nich zawsze jako pierwiastek dwuwartościowy. Tlenek kadmowy, CdO, powstający przez spalanie metalu albo przez prażenie wodorotlenku, węglanu czy azotanu, tworzy substancję stałą barwy brunatnej, o gęstości 8,15 g/cmA Na gorąco barwa zmienia się na ciemnoczerwoną. Wobec mniejszego powinowactwa kadmu do tlenu w porównaniu z cynkiem (ciepło spalania kadmu wynosi 65,23 kcal na g-at.), tlenek kadmowy daje się redukować na metal w strumieniu wodoru już poniżej 300cC. Tlenek węgla lub węgiel redukują go dopiero w 700cC.

Wodorotlenek kadmowy, Cd(OH)2, strąca się z roztworów soli kadmowych po dodaniu mocnej zasady jako biały osad, łatwo rozpuszczalny w kwasach, jednak nie rozpuszczający się w roztworach zasad, chyba w bardzo stężonych. Stąd wynika, że wodorotlenek kadmowy, w odróżnieniu od Zn(OH}2, prawie nie wykazuje charakteru amfo- terycznego. Łatwo natomiast Cd(OH)2 rozpuszcza się w amoniaku wskutek powstawania zespolonych jonów amminokadmowych [Cd(NH3]24′.

Fluorowcowe związki kadmu, których ważniejsze własności fizyczne zestawione są wraz z własnościami halogenków pozostałych cynkowców w tablicy 95, § 345, są pod każdym względem podobne do odpowiednich związków cynku. Wszystkie one rozpuszczają się w wodzie (fluorek dość trudno). Tworzenie się w roztworach autokompleksów o wzorach [CdX]+, [CdX2], [CdX3]— lub [CdX4]2- zachodzi w znacznie silniejszym stopniu niż w roztworach soli cynkowych (szczególnie u CdJo). Świadczy o tym dużo mniejsze przewodnictwo elektrolityczne (dla roztworów o jednakowym stężeniu), jak również fakt, że podczas elektrolizy kadm wędruje częściowo do anody. Wyniki pomiarów krio- i ebuliometrycznych oraz pomiarów ciśnienia osmotycznego prowadzą do podobnych wniosków. Jodek kadmowy należałoby więc formułować raczej jako Cd[CdJ3]2 lub Cd[CdJ4].