Blog o chemii nieorganicznej - chemia niemiecka Zamość

Związki wanadu znajdują zastosowania przede wszystkim jako katalizatory w wielu reakcjach oksydo-redukcyjnych, jak otrzymywanie kwasu siarkowego metodą kontaktową, utlenianie naftalenu na kwas ftalowy i in. Używa się ich także niekiedy w fotografii i w lecznictwie. Wszystkie związki wanadu są trujące.

Najtrwalsze i najważniejsze związki wanadu wywodzą się z piątego stopnia utlenienia. Znane są jednak i takie, w których występuje on z wartościowością 4, 3 i 2. Niższe stopnie utlenienia mają skłonność przechodzenia w pochodne V° , działają więc redukująco.

Tlenek wanadawy, VO, otrzymać można przez redukcję wyższych tlenków wodorem w 1700°C. Przedstawia czarny proszek o gęstości d = 5,55 g/cm3, przewodzący prąd elektryczny. Jego sieć przestrzenna należy do układu regularnego. Z trudnością tylko daje się zredukować na metal, wobec czego przez dłuższy czas był uważany za sam pierwiastek. Łatwo rozpuszcza się w kwasach, dając roztwory barwy fiołkowej, zawierające jon V-1. Z roztworów tych mocne zasady strącają brunatny wodorotlenek V(OH)2. Roztwory soli dwuwartościo- wego wanadu można też otrzymać przez redukcję soli wyższych stopni utlenienia amalgamatem sodowym, cynkiem i kwasem siarkowym lub przez elektrolizę na elektrodzie rtęciowej. Sole te działają silnie redukująco i ulegają utlenieniu już pod wpływem tlenu z powietrza, a bez dostępu powietrza rozkładają wodę z wydzieleniem wodoru. Roztwory przybierają przy tym barwę zieloną.

Chlorek wanadawy, VC12, bezwodny otrzymać można przepuszczając mieszaninę par czterochlorku wanadu i wodoru przez rozgrzane rury. Tworzy jasnozielone blaszki, bardzo higroskopijne. Z chlorkami pierwiastków I grupy łączy się na związki kompleksowe, np. KVCh lub K2VC1/,. '