Złoto występuje w związkach jako pierwiastek jedno- i trójwartościowy. Od obu tych stopni utlenienia wywodzą się dwa dość nieliczne szeregi związków, które rozróżnia się jako związki złotawe (Au1) i złotowe (Au111). Wobec małego powinowactwa złota do innych pierwiastków wszystkie jego związki są nietrwałe i wydzielają metaliczne
«fifi złoto już pod działaniem słabych nawet środków redukujących lub też ogrzewania do niezbyt wysokich temperatur (200—300°C). W znacznie silniejszym stopniu niż u lżejszych miedziowców występuje u złota skłonność do tworzenia związków zespolonych, tak iż jednoatomowe jony Au+ lub Au3′”, jeśli w ogóle istnieją w roztworze, to tylko w minimalnych stężeniach. Związki złota są więc albo nierozpuszczalne w wodzie, albo zawierają złoto w postaci kompleksów.
Związki złotawe, pomijając ich znacznie mniejszą trwałość, są w swym zachowaniu podobne do związków miedziawych. Stosunkowo najłatwiejsze do otrzymania są związki fluorowcowe.
Chlorek złotawy, AuCl, powstaje jako biały proszek podczas ostrożnego ogrzewania chlorku zlotowego do 185°C: AUC13 = AuCl [ CL,. Po silniejszym ogrzaniu chlorek złotawy rozpada się na złoto i chlor. Woda go nie rozpuszcza, powoduje natomiast rozpad na chlorek zlotowy i złoto: – 3 AuCl = AUC13 T 2 An .
Nieco trwalsze są chlorki zespolone (chlorozłociny) powstające przez rozpuszczenie AuCl w stężonych roztworach chlorków litowców: AuCl + KC1 = K[AUC13|. Lecz i one również po pewnym czasie wydzielają złoto i przechodzą w odpowiednie związki złotowe (chlorozłociany): – 3K[AUC12] = K[AUC14] + 2 Au + 2KC1.
Leave a reply