Własności. Kobalt jest metalem o silnym połysku srebrzysto- białym z niebieskawym odcieniem. Z wyglądu przypomina żelazo, różni się od niego jednak większą gęstością, niższą temperaturą topnienia oraz większą twardością i eiągliwością. Jest ferromagnetyczny, choć w słabszym stopniu niż żelazo. W zwartej masie nie ulega działaniu wody i powietrza w zwykłej temperaturze, w stanie silnie rozdrobnionym natomiast jest piroforyczny jak żelazo. Na gorąco utlenia się na C03O4. Ulega działaniu fluorowców, a w wyższej temperaturze łączy się 7. siarką, fosforem i niektórymi innymi pierwiastkami. Z węglem nie tworzy trwałego związku, możliwe jest jednak powstawanie w stopie węglika o składzie CoiC, który podczas krzepnięcia zawsze się rozpada z wydzieleniem grafitu. Kobalt może pochłaniać — podobnie jak żelazo — dość znaczne ilości wodoru.

Protaktyn, otrzymany przez termiczny rozkład pięciochlorku w próżni lub przez redukcję czterofluorku barem, jest metalem srebrzysto- białym, o gęstości 15,37 g/cm:1 i temperaturze topnienia ok. 1600°C. Krystalizuje w układzie tetragonalnym, tworząc sieć przestrzennie centrowaną (rys. 162j. Na powietrzu dość szybko traci swój połysk wskutek tworzenia się niższego tlenku o nieznanym składzie.

Sole te, zwane żelazianarai, udało się otrzymać w stanie krystalicznym. Żelazian potasowy, KFeO, jest izomorficzny z siarczanem, chromianem KCrO i manganianem potasowym K2Mn04. W wodzie rozpuszcza się łatwo. Sól barowa jest trudniej rozpuszczalna i dlatego wydziela się jako karmazj nowoczerwony osad po zadaniu roztworu żelazianu potasowego chlorkiem barowym.

Odrębność tytanu jako pierwiastka została stwierdzona przez Gregora w 1789 r. Metaliczny tytan, zresztą niezupełnie czysty, otrzymany został dopiero w 1825 r. przez Berzełiusa, który w tym celu działał sodem na fluorotytanian potasowy. K2[TiP6] + 4Mn =2KF + 4NaF + Ti .

Chlorek chromowy, CrCl3, w stanie bezwodnym otrzymać można przepuszczając w temperaturze czerwonego żaru strumień gazowego chloru nad chromem lub nad mieszaniną tlenku chromowego z węglem (I): OaOj + 3C + 3as = 3CO + 2GrCla. (I)

Pod działaniem amoniaku chlorek rtęciawy czernieje na skutek wydzielenia rtęci. Równocześnie powstaje chlorek amidortęciowy (nietop- liwy precypitat): Hg2Cl3 + 2NHa KH4C1 + ClHgNH 4- Hg.

Przez działanie nadtlenku wodoru na niobiany powstają blado- żółte nadtlenoniobiany o składzie MgfNbOg). Wzór ten można wyprowadzić od ortoniobianu, MNbO/J, przez zastąpienie wszystkich czterech atomów tlenu grupami nadtlenowymi —O—O—. Przez zakwaszenie kwasem siarkowym otrzymać można kwas nadtlenoniobowy, HNb04, jako żółty proszek, będący związkiem dość trwałym.