Iryd występuje w przyrodzie jako domieszka w surowej platynie lub też w stopie z osmem jako „osmiryd”. Stop ten zwykle towarzyszy platynie i po rozpuszczeniu jej w wodzie królewskiej pozostaje jako osad. W niektórych miejscowościach, przede wszystkim w Tasmanii, osmiryd spotyka się, też jako minerał samodzielny.

Dwuchromiany znajdują zastosowanie do fabrykacji barwników, jako depolaryzatory w ogniwach galwanicznych (ogniwo G r e n e t a), a także w fotografii pigmentowej. Błonę światłoczułą stanowi tu warstwa żelatyny, napojona roztworem dwuchromianu. Pod wpływem naświetlenia dwuchromian ulega redukcji na sól chromową, która powoduje utwardzanie żelatyny. Poddana działaniu ciepłej wody, niezmieniona żelatyna w miejscach nienaświetlonych ulega rozpuszczeniu, w naświetlonych zaś utwardzona żelatyna pozostaje, tworząc obraz o odwróconym stosunku świateł i cieni (negatyw).

Przez bezpośrednie działanie fluorem na molibden R u f f otrzymał sześciofluorek molibdenu, MoFg, substancję stałą, bezbarwną, topiącą się w 17°C i wrzącą w 35°C. Można go też otrzymać podobnie jak inne wyższe fluorki metali grup VI i V, w reakcji CIF3, BrF3 lub JF5 z odpowiednim tlenkiem. Pod wpływem wody ulega hy drolizie, tworząc tlenofluorki, M0OF4 i Mo02F2. Ten ostatni z fluorkami litowców tworzy sole zespolone o wzorze ogólnym MMoCbF.].

Wolfram występuje w przyrodzie prawie wyłącznie w postaci wol- framianów, a mianowicie wolframitu (Fe,Mn)W04, szelitu (dawniej z powodu dużej gęstości zwanego tungsten = ciężki kamień po szwedzku) CaW04 i sztolcytu PbW04. Mniejsze znaczenie ma ochra wolframowa, wo3.

Związek ten stanowi najważniejszą rudę cynkową. Występuje w przyrodzie w dwóch postaciach polimorficznych: jako regularna blenda cynkowa, czyli sfaleryt oraz — znacznie rzadziej — jako heksagonalny wurcyt. Strukturę sieci przestrzennej blendy można wyprowadzić z sieci diamentu, zastępując w niej atomy węgla na przemian atomami cynku i siarki (rys, 152). Struktura wurcytu przedstawiona jest na rysunku 153. Odległość Zn—S w obu odmianach siarczku cynkowego jest ta sama i wynosi 2,35 A. Blenda ma gęstość 4,102 g/cm3, wurcyt — 4,087 g/cm3. Blenda stanowi odmianę siarczku cynkowego trwałą w zwykłej temperaturze, wurcyt natomiast jest trwały powyżej 1020°C. W 1180°C wurcyt sublimuje. Jego temperatura topnienia (pod ciśnieniem) leży około 1800—1900°C.

Dwutlenek manganu, MnCb, jest najbardziej rozpowszechnioną rudą manganową. Zależnie od postaci występowania, znany jest pod różnymi nazwami. Wyraźnie krystaliczne odmiany noszą nazwę polianitu. Piroluzyt jest odmianą, powstałą z innych minerałów manganowych i zachowującą zwykle ich zewnętrzną postać krystaliczną („pseudomorfoza”). Psylomelan, występujący w postaci zbitej masy, oraz wad, tworzący dość luźne skupiska, są zwykle silnie zanieczyszczone innymi substancjami.

W roztworze wodnym chlorek cynkowy ulega w dostrzegalnym stopniu hydrolizie, wobec czego roztwór uzyskuje odczyn kwaśny i mętnieje na skutek powstawania trudno rozpuszczalnych chlorków zasadowych, np. Zn(OH)Cl. Dodatek kwasu solnego cofa hydrolizę.

Utleniające działanie nadmanganianu potasowego jest przyczyną- częstego stosowania go w lecznictwie jako środka dezynfekcyjnego oraz w niektórych procesach przemysłowych. W laboratorium analitycznym używa się go do ilościowego oznaczania substancji redukujących za pomocą miareczkowania. Nadmanganian może tu być użyty bez żadnego wskaźnika, gdyż koniec utlenienia łatwo poznać po tym, że nie ulega on więcej odbarwieniu i jedna kropla dodana z biurety barwi roztwór miareczkowany trwale na różowo.

Grupa VIII układu okresowego obejmuje poza helowcami tworzącymi rodzinę główną, trzy „triady” pierwiastków, kolejno następujących po sobie w okresach: IV (żelazowce: Fe, Co, Ni), V (platynowce lekkie: Ru, Rh, Pd) i VI (platynowce ciężkie: Os, Ir, Pt). Ważniejsze własności fizyczne tych pierwiastków zestawione są w tablicy 113.

Przez utlenienie siarczanu manganawego nadmanganianem w roztworze kwasu siarkowego w 50—60°C powstaje siarczan manganu czterowartościowego, Mn(SO/,)2. W dostatecznie stężonym kwasie siarkowym (50—80%) rozpuszcza się on z zabarwieniem brunatnym. Z roztworu tego można go wydzielić w postaci ciemnych kryształów. W kwasie rozcieńczonym, a tym bardziej w roztworze wodnym następuje wydzielenie uwodnionego Mn02 na skutek hydrolizy.

Związki zlotowe są nieco trwalsze od złotawych. Również spośród nich najłatwiejsze do otrzymania są połączenia fluorowcowe, które stanowią punkt wyjścia do wytwarzania innych.

Zdolność dwutlenku tytanu do tworzenia z mocnymi kwasami soli, w których tytan występowałby w charakterze składnika elektro- dodatniego, jest bardzo ograniczona. Przez odparowanie Ti02, ze stężonym kwasem siarkowym powstaje sól zasadowa („siarczan tytanylu”) TiO SO4, rozpuszczalny klarownie w zimnej wodzie, na gorąco ulegający hydrolizie na kwas siarkowy i kwas tytanowy. Siarczan tytanowy, Ti(SO/,)2, nie jest znany w stanie wolnym, lecz jedynie w postaci soli zespolonych z innymi siarczanami o wzorze M2[Ti(S04)3].