Większość nadrenianów łatwo rozpuszcza się w wodzie. Nadrenian potasowy, KRe04, w zimnej wodzie rozpuszcza się jednak dość trudno, znacznie łatwiej w gorącej. Sól ta stanowi produkt wyjściowy do otrzymywania innych preparatów renowych.

Jon Fe:!+, powstający z dysocjacji soli żelazowych w roztworach, jest bladożółtawy, prawie bezbarwny. Rozpuszczone jednak w czystej wodzie, sole żelazowe dają zwykle roztwory barwy czerwonobrunatnej. Przyczyną tego jest hydroliza, której ulegają one jako sole bardzo słabej zasady w stopniu znacznie wyższym niż sole żelazawe. Powstający na skutek hydrolizy uwodniony tlenek żelazowy pozostaje w roztworze w postaci koloidowej, powodując wspomniane zabarwienie. Przez dodanie do roztworu nadmiaru kwasu hydroliza zostaje cofnięta i roztwór przybiera barwę właściwą jonom żelazowym, tj. bladożółtą, jeżeli nie powstają przy tym jony zespolone.

Sole manganawe wykazują nieznaczną tylko skłonność tworzenia soli podwójnych i zespolonych. Poza wspomnianymi już związkami z amoniakiem znane są również chlorki zespolone typu MTC1 MnCla i 2M:C1

Z badania budowy chloroplatynianów promieniami X wynika, że atom platyny otoczony jest sześcioma atomami chloru tworzącymi dokoła niego regularny ośmiościan. Podczas silniejszego ogrzewania zarówno kwas chloroplatynowy, jak i jego sole rozpadają się z wydzieleniem platyny, np. K[PtCl J = 2 KC1 + 20 + Pt.

W związkach platyna występuje prawie wyłącznie jako pierwiastek dwu- i czterowartościowy. Związki te są wszystkie dość nietrwałe i podczas ogrzewania do 'niezbyt wysokiej temperatury rozkładają się z wydzieleniem wolnego metalu w postaci subtelnie rozdrobnionej. Jak wszystkie metale z rodziny platynowców, tak i platyna skłonna jest do tworzenia związków zespolonych. Proste związki platyny są niezbyt liczne i zwłaszcza w roztworze łatwo przechodzą w zespolone.

Przez odpowiednią obróbkę termiczną lub mechaniczną można więc zmieniać własności stali w bardzo szerokich granicach, co czyni ją dogodnym materiałem konstrukcyjnym. W jeszcze większym stopniu można wpływać na własności stali przez takie dodatki, jak krzem, mangan, chrom, nikiel, wanad, molibden, wolfram i in. Te stale stopowe, jak się je nazywa, wytwarza się przeważnie w piecach elektrycznych.

W ważniejszych związkach iryd występuje z wartościowością +3 i -f 4. Znane są tylko nieliczne proste związki irydu. Przez ogrzewanie sproszkowanego irydu w powietrzu lub w tlenie do około 1000°C powstaje czarny Ir02. W postaci uwodnionej o wzorze Ir02 2H20 [lub Ir(OH)/,] otrzymać go można zadając roztwór sześciochloroirydynu sodowego, Na3[IrCle], ługiem z równoczesnym przepuszczaniem strumienia tlenu. Przejściowo tworzą się przy tym barwne roztwory koloidowe. Uwodniony dwutlenek irydu w zasadach się nie rozpuszcza, łatwo natomiast w kwasach, zwłaszcza w kwasie solnym, który rozpuszcza również i tlenek bezwodny.

Dwutlenek toru miał duże znaczenie w technice oświetlenia gazowego. Mieszanina dwutlenku toru (99,l”/») z dwutlenkiem ceru (0,9’l/ii) służy bowiem do wyrobu siatek żarowych w lampach gazowych (tzw. koszulek auerowskich). Jak wykazały badania Auera von Welsbach a, sam dwutlenek toru, wprowadzony do płomienia gazowego, emituje nieznaczną tylko część energii w postaci promieni świetlnych, aie już niewielki dodatek (0,9″,u) dwutlenku ceru, CeOj, powoduje przesunięcie maksimum emisji do widzialnej części widma.

Amoniak dodany do roztworów soli żelazawych powoduje tylko częściowe strącenie wodorotlenku lub nawet, zwłaszcza w obecności dużych ilości soli amonowych, wcale nie tworzy osadu na skutek powstawania zespolonych jonów żelazawych z cząsteczkami NH3.

Z innych soli zespolonych, zawierających kobalt trójwartościowy w anionie kompleksowym, wspomnieć należy przede wszystkim azo- tynokobaltany o wzorze ogólnym MJ[CO(N02)u]. Sól sodową otrzymuje się działaniem azotynu sodowego na azotan kobaltawy w roztworze kwasu octowego. Przepuszczanie powietrza powoduje utlenienie soli kobaltawej na kobaltową. Utworzony azotynokobaltan sodowy wytrąca się z roztworu alkoholem jako żółty proszek krystaliczny, łatwo rozpuszczalny w wodzie. Odpowiednia sól potasowa rozpuszcza się natomiast trudno (1:1120 w 17°C), wobec czego wytwarzanie jej może być wykorzystane do wykrywania jonów K+, a także do oddzielania kobaltu od niklu, który analogicznego związku nie tworzy. Azotynokobaltan potasowy używany jest jako żółta farba olejna lub akwarelowa pod nazwą żółcieni kobaltowej. Pod wpływem wody azotynoko- baltany ulegają powoli rozpadowi z wydzieleniem NO.

Tlenek manganawy, MnO, powstaje przez redukcję wyższych tlenków podczas ogrzewania ich w strumieniu wodoru lub tlenku węgla. Można go również otrzymać przez prażenie węglanu lub szczawianu manganawego w strumieniu wodoru. Jest to szarozielony proszek, łatwo ulegający utlenieniu, lecz z trudnością tylko dający się redukować na metal. W wodzie jest prawie nierozpuszczalny, łatwo natomiast rozpuszcza się w kwasach, tworząc sole manganawe.

Niob, 1. at. 41, ciężar at. 92,91, należy do pierwiastków mniej rozpowszechnionych. Głównym jego minerałem jest niobit, Fe(Nb03)2, występujący w znaczniejszych ilościach w Stanach Zjednoczonych, Grenlandii i Finlandii. Zawiera on zawsze, podobnie jak i inne minerały niobowe, większą lub mniejszą ilość tantalu w mieszaninie izomorficznej