Węglan i fosforan żelazawy

W wyższej temperaturze zarówno piryt, jak i markasyt, łatwo od- szczepiają część siarki. Prażone z dostępem powietrza, ulegają utlenieniu na tlenek żelazowy, Fe2C>3, i dwutlenek siarki. Na tym polega zastosowanie ich jako najważniejszego surowca do fabrykacji kwasu siarkowego (por. § 148, 150 i 151). Otrzymany po prażeniu FeOg („wy- pałki pirytowe”) ze względu na pozostającą w nim jeszcze pewną ilość siarki nie jest zwykle używany do wytapiania żelaza. Stosuje się go niekiedy jako czerwoną farbę (§ 413). Często też opłaca się wydzielać z wypałków pirytowych inne metale, których siarczki prawie zawsze towarzyszą pirytowi (przede wszystkim miedź).

Read More

Kwas wanadowy

Pięciotlenek wanadu rozpuszcza się też w mocnych kwasach, co dowodzi, że obok charakteru kwasowego ma on również, aczkolwiek słabo wyrażone, cechy zasadowe. Roztwory zawierają prawdopodobnie wanad w postaci dodatnich rodników V02+ (lub może VO:1 h), odpowiednie sole nie zostały jednak otrzymane w stanie stałym.

Read More

Uranowce

Uranowce są to metale srebrzystobiałe, w zwykłej temperaturze zachowujące swój połysk. Na gorąco są bardzo aktywne i wchodzą w reakcję z tlenem, halogenami, amoniakiem i in. Łatwo rozpuszczają się w kwasie solnym, nieco trudniej w siarkowym i azotowym, prawdopodobnie wskutek pasywacji. Wobec zasad są natomiast odporne. Z wodorem tworzą wodorki.

Read More

Występowanie, otrzymywanie i własności kadmu

Związki kadmu towarzyszą prawie wszystkim rudom cynkowym, najczęściej w ilościach nie przekraczających 1°/«. Niekiedy jednak zawartość ich dochodzi do 5°/o. Szczególnie bogate w kadm są górnośląskie złoża rud cynkowych. Samodzielne minerały kadmowe (np. greenockit, CdS) spotyka się bardzo rzadko.

Read More

Związki kadmu – ciąg dalszy

Struktura stałego CdJ2 przedstawia typową sieć warstwicową. Atomy kadmu tworzą płaskie sieci heksagonalne. Po obu stronach każdej takiej warstwy położone są takież warstwy obsadzone atomami jodu w ten sposób, że atomy jodu znajdują się naprzeciw luk pomiędzy trzema atomami kadmu (rys. 154).

Read More

Akumulator Edisona

Podczas rozpuszczania tlenku niklowego w kwasach otrzymuje się zawsze sole niklawe, a równocześnie z kwasu solnego wydziela się chlor (I), z kwasów zaś tlenowych — tlen (II): Ni203 + 6HC1 = 2 NiCl, + 3HaO 4 Cl , (I) – 2Ni2034 4H2S04 = 4NiS04 f 4H2G O. (II)

Read More

Chromian potasowy

Amoniak i sole amonowe zostają przez chromiany utlenione na wolny azot w reakcji egzotermicznej. Reakcję tę przeprowadza się najefektowniej w ten sposób, że duży kryształ dwuchromianu amonowego dotyka się w jednym miejscu płomieniem palnika gazowego. Zapoczątkowany w ten sposób rozkład soli rozchodzi się na cały kryształ. Towarzyszy mu syczący dźwięk i powstawanie zielonych kłębów rozdrobnionego tlenku chromowego: (łsH4)2Cr20j = iTa + 4HaO 4- Cr2Oa.

Read More

Siarczan, azotan i fosforan żelazowy

Siarczan żelazowy, Fe2(SO/,)2, otrzymuje się bądź przez utlenianie soli żelazawej kwasem azotowym: – 6FeSO„ + 3H,K04 -j- 2IIN< >9 = 3 ke2(S<)J3 + tlf20 -f 2NO, bądź przez rozpuszczenie tlenku lub wodorotlenku żelazowego w stężonym kwasie siarkowym, W wodzie rozpuszcza się dość obficie, choć proces rozpuszczania przebiega powoli. Tworzy szereg hydratów, z których najpospolitszy jest dziewięciohydrat, Fe2(SO/,)2 9H20, tworzący kryształy bladofiołkowe. Przez ostrożne ogrzewanie można otrzymać sól bezwodną jako biały proszek. Ogrzany silniej, rozpada się on na tlenek żelazowy i trójtlenek siarki: Keg(K04)8 = Ke,(), -r )».

Read More

Występowanie, otrzymywanie i własności wolframu cz. II

Przeważna część produkcji wolframu zużywana jest do wytwarzania specjalnego gatunku stali o dużej twardości i wytrzymałości (§ 410). Inne stopy wolframu („widia”, „stellit”, § 418) dzięki swej twardości używane są zamiast diamentów do wyrobu ostrzy do cięcia szkła, świdrów górniczych itp.

Read More

Sole tytanu trójwartościowego

Przepuszczając parę czterochlorku tytanu zmieszaną z wodorem przez rozżarzone rury, otrzymać można trójchlorek tytanu, TiCl3, jako fioletowy proszek. Redukcję czterochlorku można też przeprowadzić w roztworze kwasu solnego cynkiem lub metodą elektrolityczną. Roztwór przybiera zabarwienie fiołkowe, właściwe jonom Ti3+. Po częściowym odparowaniu krystalizuje z niego sześciohydrat, TiCla 6H20. Sól ta znana jest w dwóch odmianach izomerycznych, odpowiadających odmianom sześciohydratu chlorku chromowego (§ 380). Odmianie fiołkowej przypisuje się wzór [Ti(H2O)0]Cl3, analogiczny do wzoru fiołkowej soli chromowej. Odmiana zielona trójchlorku tytanu odpowiada prawdopodobnie jednej z odmian zielonych CrCl3 6H20.

Read More

Zawartość pary rtęci w powietrzu – kontynuacja

Rtęć roztarta z tłuszczem na subtelną zawiesinę jest używana w lecznictwie jako tzw. szara maść. Również i roztwory koloidowe rtęci, dające się otrzymać w obecności koloidów ochronnych (§ 65, ustęp końcowy), znajdują zastosowanie jako silne środki antyseptyczne. Ze względu jednak na trujące działanie na organizm ludzki zarówno samej rtęci, jak i jej związków, wychodzą one coraz bardziej z użycia.

Read More

Związki kadmu

Związki kadmu są bardzo podobne do związków cynku. Kadm występuje w nich zawsze jako pierwiastek dwuwartościowy. Tlenek kadmowy, CdO, powstający przez spalanie metalu albo przez prażenie wodorotlenku, węglanu czy azotanu, tworzy substancję stałą barwy brunatnej, o gęstości 8,15 g/cmA Na gorąco barwa zmienia się na ciemnoczerwoną. Wobec mniejszego powinowactwa kadmu do tlenu w porównaniu z cynkiem (ciepło spalania kadmu wynosi 65,23 kcal na g-at.), tlenek kadmowy daje się redukować na metal w strumieniu wodoru już poniżej 300cC. Tlenek węgla lub węgiel redukują go dopiero w 700cC.

Read More